Transformatie, adaptatie en integratie
Natascha Libbert richt zich doorgaans op de transformatie binnen de ecologie van het landschap die door de globalisering teweeg gebracht wordt. Het proces van adaptatie en integratie van de natuur leidt tot nieuwe landschappen die ons begrip van grenzen en controle doet wankelen. Natascha Libbert komt tot haast dierlijke beelden waarin de beschadiging en de veerkracht van het landschap met elkaar de strijd aangaan.
In deze werken zoekt Natascha Libbert het tegenbeeld door zich te richten op de gevolgen van een actieve vulkaan die niet alleen het land verwoest maar ook aanvult en waar op den duur nieuwe endemische plantsoorten ontstaan. Een actieve vulkaan maakt de mensheid en diens begrip van tijd en maakbaarheid nietig.
Fotografietentoonstelling door Natascha Libbert
Van 17 juni t/m 13 september worden de fotowerken van Natascha Libbert getoond bij Kennedy Van der Laan. Over deze tentoonstelling zegt zij zelf:
“Tijdens COVID, een periode waarin we niet mochten reizen en waarin de polarisatie in de samenleving razendsnel toenam, en waarin we elkaar steeds meer de les lazen over wie het goed of verkeerd deed, waarin we meer geconfronteerd raakten met toenemende klimaatverandering en rampzalige natuurverschijnselen, raakte ik geïntrigeerd door beelden van het Canarische eiland La Palma. Daar was de vulkaan El Cumbre Viejo aan het uitbarsten. Het was een berichtgeving die ik volgde en me aantrok. Ik vatte het op als een daad van de aarde die de mens te boven ging. Dit hebben wij niet onder controle, dacht ik. Deze vernietiging ligt niet aan ons. Ik vond het bijna troostend en had behoefte om er naartoe te gaan.
Bij aankomst betrok ik een huisje op een berg en op de stoep, daken en planten lag zwarte poeder. Ik veegde de stoep. De volgende dag reed ik richting de vulkaan via een de weg die niet versperd was door lava. Ik reed door een lange tunnel door de bergen en toen ik er aan de andere kant uitkwam hoorde ik de vulkaan nog voordat ik haar zag. Het gegrom had iets weg van een leeuw. Het geluid leek te komen uit een verre diepte in de aarde, en stopte niet. De lava en de wolken bleven maandenlang zonder pauze uit de verschillende kraters van de berg komen, er was een eindeloze voorraad. Ik had niet verwacht zo gegrepen te worden door deze ervaring. Temidden van dit eiland bevond zich levende aarde, iets wat normaal gesproken verborgen blijft. Het voortdurende spuwende as en lava bedekte de zijkant van de berg en reikte tot de zee, werd nieuw land aan de zee. Het was vernietigend en levend tegelijk.
Aan de zuidelijke kant hing een zwarte permanente aswolk die met de wind mee bewoog.
Terwijl ik op het eiland verbleef werd ik dagelijks getrokken tot de berg. Iedere ochtend was te zien hoe de wind de afgelopen nacht had gestaan en hoe actief de berg was geweest. Soms werd je ’s nachts wakker van aardbevingen of waren ’s ochtends alle oppervlaktes zwart. Steile heuvels leken dan op zwarte ski- pistes, waren net zo moeilijk begaanbaar en raakten auto’s op de weg soms in de slip. Soms maanden de verkeerslichten in de duisternis tot stapvoets rijden door gebrek aan zicht.
Bananenplantages - vaak gebouwd op vorige lavalandschappen en de grootste inkomsten van het eiland - waren vernietigd. De voluptueuze vruchten, vruchteloos gemaakt. Zwarte bananenplantages en vernietigde inkomsten. Huizen, tuinen, begraafplaatsen voor eeuwig verborgen onder een sarcofaag van lava. De gestolde lava, zojuist nog vloeibaar en levend, nu doods en verstikkend. Het was geeneens zwart meer, maar een donker dof grijs van nutteloos steen wat nog lang heet bleef.
Het zwarte landschap op het eiland van eerdere uitbarstingen is een bewijs dat onze aarde een hele andere tijdspannen heeft dan wij er zelf op nahouden. Sinds 1884 wordt ons leven bepaald door de tijdsbepaling van machines en niet langer door de natuur. Inmiddels hebben we een maatschappij gecreëerd die draait op het begrip van instant bevrediging. Maar wanneer je verblijft op een eiland wat is gevormd door vulkanen en waar realtime nieuw land zich vormt, wordt ons begrip van dagelijkse urgentie enigszins nietig.
In het gestolde en poreuze lava van duizenden jaren geleden zijn zaadjes gaan nestelen. Op de vlaktes ontstaan nieuwe endemische planten, clusters takken met felle bloemen. De aarde kent zijn eigen seizoenen. In het kielzog van verwoesting bloeit het.”
Op 27 juni van 17:00 uur tot 19:00 uur wordt de tijdelijke tentoonstelling geopend.