We kunnen niet meer wegkijken. De opwarming van de aarde is een feit. En de daarmee gepaarde natuurrampen die de wereld treffen, vragen naast korte termijn acties ook een ander beleid. Een ander beleid vanuit overheden en bedrijven met een grote CO2 uitstoot.
Gezien de rampscenario’s die de serieuze wetenschap met steeds meer zekerheid voorspelt, kan naar mijn mening de enige conclusie zijn dat de stroom van CO2 zo snel mogelijk moet worden ingedamd en naar nihil moet worden teruggebracht. Naar mijn idee zijn wij ook aan onze kinderen verplicht om hen niet op te zadelen met onhoudbare toekomstige situaties.
Daarom verbaast het mij ook niet dat de Hoge Raad eind 2019 de Nederlandse Staat heeft veroordeeld om – door beleid – ervoor te zorgen dat de CO2-uitstoot sneller wordt teruggebracht. Nederland stoot als klein landje ongeveer 0,46% van de wereldwijde CO2 uit. Er zijn slechts 33 van de 208 landen die meer uitstoten. Er zijn maar negen landen die per hoofd van de bevolking meer uitstoten en daar horen bijvoorbeeld India en China niet bij. Waar een klein land groot in kan zijn…
Inmiddels is ook Shell door de Rechtbank Den Haag als wereldwijde zeer grote CO2-uitstoter, groter dan bijvoorbeeld Nederland, veroordeeld om aan het eind van 2030 haar uitstoot ten opzichte van 2019 met 45% terug te brengen.
Naast deze twee voorbeelden dichtbij huis worden inmiddels wereldwijd duizenden rechtszaken over het klimaat gevoerd tegen overheden en bedrijven. Met de toenemende wetenschappelijke zekerheid over de gevolgen van klimaatverandering en bij forse schade, zal ook de roep op schadevergoeding bij de rechter toenemen. En zal de verleiding voor de rechter groter worden om ook op dit punt minder terughoudend te zijn. De reden dat veel van deze zaken gewonnen worden, is vanwege het overdonderde bewijs dat rampen dreigen. Zo lijkt niet uitgesloten dat een Peruviaanse boer met succes de Duitse energiegigant RWE, een grote CO2-uitstoter, bij de Duitse rechter aanspreekt voor een overeenkomstig deel van de kosten die hij moet maken om overstroming te voorkomen in zijn woonplaats Huaraz.
Impact op de verzekeringsindustrie
Met het oog op het voorafgaande, zien we dat dit ertoe leidt dat verzekeraars zich er serieus rekenschap van moeten geven wat opwarming van de aarde in het heden en in de toekomst betekent voor bijvoorbeeld door haar verzekerde risico’s, zoals storm en overstroming. Vragen die opspelen:
Welke schade willen zij wel dekken en welke niet?
Welke klimaatverantwoordelijkheden rusten er op verzekeraars en andere financiële instellingen? En in hoeverre gaat dit verder dan het nadenken over de vraag wat de impact van klimaatverandering zal zijn voor haar verzekerde of voor verzekerbare risico’s?
Lees het volledige openhartige artikel van Chris van Dijk in VNAB Visie, een uitgave van de Coöperatieve Vereniging Nederlandse Assurantie Beurs U.A.
